«دوستت دارم» و پایان سطر نقطه ای نمی گذارم

سلام

رفتم جلسه بازپرسی. چه خوبه وکیل ها اختراع شده اند! ترسم کم بود. یه دستم توی دست وکیل و دست دیگه ام توی جیبم. دستای حسینا کجا بود؟ روی کتف های لرزانم. چه خوبه توکل کشف شده. چه بهتر میشه اگه یاد بگیرم اعتماد کنم به دستهاش... نتیجه جلسه هنوز معلوم نیست. برای آدمهای نگران رای دادگاه دعا کنیم. منم قاطی اون آدمها دعا کنیم.

ان شاالله از اول تیر محل کار جدید! ترس و لرز تازه. هیجان تازه. اینبار یه شرکت دهن پر کن. حسینا جان برای رفتن به محل کار جدید خودت از قرآن ردم کن لطفاً. 

وقتی اومدم این شرکت یه تصمیم تازه داشتم. بیت المال!   پرینت شخصی نکردم. تلفن شخصی نکردم. اینترنت رو خب استفاده کردم ولی دانلود غیرمعقول شخصی نکردم. سعی کردم هیچی از وسایل شرکت حتی در حد استیکر نیاد توی وسایلم. و فکر کنم تقریبا موفق بوده ام. دارم بدون بار روانی بیت المال از اینجا میرم. خوشحالم. اینجا با آدمهای خوبی آشنا شدم. 

ماه قبل یه خرید کردم که باعث شد حقوق این ماه رو هم پیشخور کنم و نتیجه اش اینه که تا آخر ماه خودم رو توی موقعیت شعب ابی طالب قرارداده ام! و همین باعث شده متوجه بشم وقتی کارتم خالیه اعتماد به نفس کارهای عادی رو ندارم: به لاله زنگ نمیزنم. دیجی کالا نمیرم. پیج های خرید اینستا رو چک نمیکنم. سراغ حنا رو نمیگیرم. ای تف به این پول که تا کجای زندگی اثر میذاره...

حنا بزرگ شده. پسرک بزرگ شده. سه قولوهای دوستم و بچه های بقیه هم بزرگ شده اند. من بچه میخوام؟ نمیدونم! دلم دو تا دختر میخواد. مثلا گلاب و گلپر.ولی آیا مادر شدن در توان من هست؟ صادقانه بگم از تصور موجودی که توسط من تولید بشه می ترسم. 

شاکرم که خودم و عزیزانم از کرونا نمردیم ولی خدا میدونه چقدر دلم سفر میخواد. از اول ازدواج نه تنها هیچ مراوده ای نداشتم بلکه تقریبا هیچ سفر دلنشینی هم نرفتم. دلم شن سفید و آفتاب و میوه استوایی میخواد. دلم غذای هواپیما میخواد. 

فاطمه اگه اینجا میخونی باید بگم یه ماهه با هم حرف نزدیم و من دیگه روم نمیشه پیغام بدم. خودم میدونم بی معرفت و بی شعور و خر هستم. بهم بگو کوفت ولی لطفا لطفا پیغام بده. ایضا در رابطه با حسنی هم همین جمله صدق میکنه! دیگه روم نمیشه عکسهای جدید اینستاگرامتون رو هم لایک کنم.