پیگمالیون عزیز

نامبرده حالش بد نیست، یا هنوز گرم است ‌ و نمیفهمد حالش بد است که خود این هم چندان بد نیست، اما بسیار خسته است ‌ و حوصله ندارد و نمیفهمد چرا آنکه کم میخواهد و کمتر اوقات میخواهد غالبا چیزی عایدش نمی‌شود اما آنکه بیش میخواهد و اکثر اوقات میخواهد،  به درصد قابل توجهی از خواسته هایش می رسد و گویا احمقانه و بی منطق بودن خواسته ها هم چندان مهم نیست.

پ.ن:نامبرده فقط انتظار دارد اجازه دهند در این زندگی کوفتی و با این تن رنجور، نان و ماستش را تناول کند. 

و هر روز راه خانه دورتر می‌شود

دراز کشیده ام  روی  پتوی نازک نرمولی که توی هال پهن است ، صدای نفس های همسرم مدتی است مرتب شده و میدانم که خواب است. تا چند دقیقه قبل داشتم موهایش را ناز میکردم . نه چون این کار را خیلی دوست دارد -که دارد - بلکه برای اینکه نیاز دارم حس کنم زنده ام . نیاز دارم بدانم قرار نیست به بیمارستان برگردم ، به جایی که ملحفه تخت‌ها را خودم مرتب نمیکنم و خودم بیدار نمی شوم ‌ و خودم نمیخوابم و همه شرح حالم را می پرسند و هیچ کس حالم را نمی پرسد. دلم میخواهد پیر شوم و ببینم حنا بزرگ شده و سپهر بزرگ شده و زهرا بزرگ شده ‌ و امیر علی بزرگ شده و مهشید بزرگ شده و گلنار بزرگ شده. دلم میخواهد پیر شوم  و من از پیری میترسم و از مرگ میترسم و از مرگ در این سن بیشتر میترسم و اصلا من نخواسته بودم همه‌ چی روی دور تند باشد . من هنوز با آقای جوگندمی مهمانی نرفته ام . یکی به این دنیا  بگوید صبر کند، ما هنوز با هم نرقصیده ایم .