سن یاریمین قاصیدی سن

این روزها یک آهنگ/ دکلمه رو زیاد گوش میکنم : سن یاریمین قاصیدی سن با صدای شهریار... تو قاصد یار منی ... این روزها یک ویدئو رو زیاد میبینم: تلویزیون داره سریال یوسف پیامبر رو نشون میده، ماندا عصا به دست آروم آروم میره سمت تلویزیون دستش رو با یه نرمی نوازش طور روی چهره حضرت یوسف میکشه  و بعد دست میکشه به صورت خودش...اون لحظه باور داشته داره صورت پیامبر رو مسح میکنه... این روزها گاهی بی هوا اشکام میاد... نه چون مرگ برام غریب هست یا نه برای اینکه ناباور باشم... فقط دلم براش تنگ میشه... حس اینکه دیگه اون دستای نازک رو نمیتونم توی دستام بگیرم سختمه... چقدر خاطره دارم... ماندای کوچولو با اون نگاه نافذ و زبون تند و تیزش و خاطرات طویل و درازش... 

آقاجونم سوره جمعه رو خیلی دوست داشت. هر وقت بخواییم یادش کنیم سوره جمعه میخونیم. توی اپلیکیشن قرآن گوشی ام shortcut سوره جمعه به اسم آقاجونم سیو شده. وقتی پدر آقای جوگندمی فوت شدند من نمی دونستم چجوری عزاداری کنم، چجوری خیرات کنم، قرآن خوندن بلدم، سوره ملک رو به اسم پدرهمسرم سیو کردم... حالا هر شب هم حشر میخونم هم واقعه هم جمعه هم ملک، ولی هیچ کدوم ماندا نیست. باید بگردم یه سوره پیدا کنم برای ماندا... 

پ.ن:مراسم دفن ماندا رو ندیدم. آخرین خاطره ام سه هفته قبل هست که رفتیم خونه دائی و دل سیر بغلش کردم. نه اونقدر دل سیر که تا ته ته عمرم دلتنگ نشم. کاش میشد گاهی بشه رفته ها رو بغل کرد. برای ادامه زندگی لازمه بخدا. 

پ.ن.2: ازتون ممنونم که تسلیت گفتید. براتون عمری مثل ماندا میخوام. 97 سال  زندگی و آخرش یه مرگ خیلی آروم  مثل پریدن یه پرنده از قفس...