نگریستن

زنگ زدم و حرفهایم را به دوستی گفتم. حرفهایی که کلی غرغره کرده بودم و زهرش را گرفته بودم و مواظب بودم مباحث قاطی نشوند و مخ دوست مشترک را هم طی این پروسه کاملا ترید کرده بودم. نتیجه کاملا مفتضحانه بود. ولی حداقل یک نفع بزرگ داشت. من حرف زدم. من بالاخره حرف زدم. و پرسیدم و فکر میکنم فرد مقابلم هم فهمید که نمیتوان تا ابد کسی را توی آب نمک خواباند به امید آن روز خوب که بیاید و همه چیز را اول شروع کنیم. 

حالا علیرغم همه چیز آرامش دارم. چون این پرسیدن را به خودم مدیون بودم و جوابش هر چه که بود و تبعاتش هر چه که باشد به این اندازه مهم نیست که امروز من اولویت زندگی خودم شدم...