غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

نوجوان بودم و آیزاک آسیموف میخواندم، دانیل رفته بود سولاریا و سیستم این سیاره چقدر در نظرم احمق بود. مردمی که با فاصله زندگی میکردند! حالا میانسالم و در سولاریا زندگی میکنم. آخ زندگی که تو چقدر شگفت و غیر منتظره هستی.

گفته بودم که رفته ایم خانه خودمان؟ ویلاکولای واقعی. کم کم با حال و هوای خانه آشنا شده ام و آشپزی میکنم و روی وسایلم حساسم و ته دلم ذوق عجیبی هست و توی ذهنم هی برنامه میچینم که مهمانی شروع زندگی مان را در تالار بگیریم یا در خانه و دیروز هم اولین بشقاب را شکستم . فدای سرمان.

من از عدم امنیت مالی و اقتصادی می ترسم. در ده سال گذشته این بزرگترین نق نق و دغدغه ام بوده ولی الحمدلله هرگز دستم خالی نشده و همیشه برکت به طریقی در زندگی ام جریان داشته. شما هم مثل من دغدغه دارید و توکل ندارید؟

ماه رمضان دارد میاید. در ماه رجب روزه نگرفته ام. از شعبان چیزی نفهمیده ام و رمضان دارد میاید و دریغ از دو رکعت نماز درست حسابی که من خوانده باشم. خدا کند خوب روزه بگیرم. اینجوری رویم میشود با حسینا حرف بزنم.

قرنطینه که آمد تازه فهمیدم همین آدمهای اندک زندگی ام را چقدر دوست دارم. خنده های امیرعلی ، کوفت گفتن های فاطمه، ووی ووی کردن های لاله و دیدن شیطنت های کپل خان آیدا و هزاران اسم و چهره ی شیرین دیگر... تازه فهمیده ام چقدر دنیایم را دوست دارم. چقدر الحمدلله دارم برای حسینا...

زندگی مشترک هم قصه های خودش را دارد و ان شاالله وقتی قلنج قلمم شکست و دستم راه افتاد حسابی خواهم نوشت