اردی بهشت 98

اردی بهشتمان در شلوغی های مراسم چهلم و کارهای خانه و خریدن وسایل و سرسام قیمت ها و طبق معمول دردسرهای محل کار و من که هرگز توکل درست حسابی نداشته ام میگذرد. دلم یک سفر بی فکر و خیال  به یک دهات خلوت میخواهد. جایی که صدای ماشین نشنوم. دلم میخواهد تمام سر و صداهای دنیا ساکت شود. بنشینم یک گوشه دنج و به هیچ چیز فکر کنم. شاید دلم بخواهد کتابی بخوانم یا شاید همان را هم نخواهم. شاید بخواهم زیر آفتاب ساعت یازده صبح دهات دراز بکشم و چرت بزنم و شاید بروم توی باغچه بشمارم ببینم از دیروز تا حالا چند تا غنچه ی بابونه شکفته اند. راستش را بگویم؟ دلم یک عید بدون عزا میخواهد. عیدی که تویش پدرجون نشسته باشد روی صندلی های سفید توی هال و با مادرهمسرم گپ بزند... نمی شود حسینا زمان را به عقب برگرداند و کمی بیشتر به ما مهلت بدهد؟ برای او که کاری ندارد، دارد؟ دلم میخواهد به روزهایی برگردم که چشمهای همسرم از ذوق برق میزد و صورتش مثل شبدرهای تازه شاداب و خوشحال بود... این روزها به تناوب دلتنگ می شویم.رفتن پدرجون برایمان سخت است.

هنوز از ازدواج هیچی نفهمیده ام. فقط می دانم داشتن کسی که تو را همینطور که هستی بپذیرد خیلی شیرین است. برای اولین بار در زندگی ام حس هایی را تجربه میکنم که فکر نمیکردم در من وجود داشته باشند. ازدواج تصمیم و راه غریبی است. نمی دانم آدم چطور جرات میکند در حالی که از فردا خبر ندارد به همراهی یک آدم دیگر بله بگوید.آدم خیلی به توکل و خوشبینی نیاز دارد.

لیست لوازم خانه مان را نگاه میکنم و دلم غنج می رود. از کی تا حالا انقدر وابسته به طرح استکان و رنگ آبکش پلاستیکی شده ام؟ یکی از لذت بخش ترین اوقاتم وقتی هست که با هم به  خرید می رویم. دلم میخواهد تمام زوج ها این لذت را تجربه کنند ولی غالبا صحنه ای که در بازار زیاد میبینیم عروس خانمی جوان و مضطرب و پدر و مادری حسابگر و ناراضی است. گاهی هم چند تا خانم مسن همراه این قوم هستند که جز گیر دادن به همه چیز کار دیگری ندارند و فلسفه وجودشان در خرید جهیزیه بر همگان پنهان است.

کلاس آلمانی را هنوز میروم و هنوز بسیار مشتاق هستم. چقدر لذت دارد بین آدمهایی که مدام نگران وقت سفارت هستند بنشینی و از آموختن برای خواندن کتاب و درک زیبایی های زبان  لذت ببری. البته گاهی هم کردی و آلمانی را قاطی میکنم و این هم جنبه ی زیبایی از قومیت همسرم است...