خردوش

دخترک یه خرگوش عروسکی داشت که بهش میگفت خردوش. موهاش رو دوگوشی می بست و همه توی بخش سرطانی ها باهاش مهربون بودند. دخترک میدونست قراره بمیره...

دیشب یه داستان کوتاه از فردریک بکمن خوندم که ترجمه اش فارسی اش این بود : و من دوستت دارم. دخترک رو بشدت شبیه حنا میدیدم وقتی اژدهای بنفش محبوبش رو توی بخش بغل میکنه و به بقیه بیمارهای کوچولو  سر میزنه. دیشب خیلی گریه کردم . خیلی زیاد...

***

نمیدونم قراره چی بشه، نمیدونم این قحطی به کجا ختم میشه. دیدن مردمی که به قفسه های لوازم بهداشتی و شوینده و روغن حمله کرده بودند برام خیلی سخت بود. ما اینجوری نبودیم، بودیم؟ ما ملت آریایی با چند قرن قدمت و اِهِن و تـُلُپ و انواع فحشها به تمامی اقوام بجز خودمون، اینجوری نبودیم... سیاست و دولت به کنار، از کی یاد گرفتیم فقط به فکر شخص شخیص خودمون باشیم و لاغیر؟

***

من میدونم اینجا ایرانه و بوسنی نیست. تقریبا میدونم قرار هم نیست بوسنی بشه. ولی همش یادم میاد توی مدارک جنگ بوسنی خوندم که اکثر قربانیان تجاوز میگفتند اونایی که به ما تجاوز کردن سرباز نبودن، همسایه هامون بودن که تا چند ماه قبل باهم سلام علیک داشتیم... پریشبا یه خانمه از دست اون یکی یه قوطی روغن رو به زور کشید بیرون....

***

چهار ساله که بود یه خروس عروسکی داشت، اسمش خلوص بود. هر کی بهش میرسید میگفت خلوص اشتباهه،بگو خروس. یه بار بهم گفت چرا بقیه گوش نمیکنن که اسم خروسم خلوصه!

***

مدارک دوستم رو برده بودم ساختمان مرکزی دانشگاه برای تائید... چرا مهاجرت نکردم؟ چرا هنوزم مهاجرت نمیکنم؟ چرا این مبحث برام تموم نمیشه و شروعش هم نمی کنم؟