مرا پیش از خود دفن کن

وقتی از آقای جوگندمی خداحافظی میکنم و میرم سمت مترو یا وقتی از شرکت میام بیرون و میرم سمت خونه همیشه یه لباس تنمه: یه زره. ضد آب ضد هوا ضد صدا. پوشیدنش راحته. روی آخرین کتاب در حال مطالعه ام کلیک میکنم و تمام، حالا توی یه دنیا دیگه هستم. صداهای آدمها دور میشه و هوا جای خودش رو به گرمای شرجی تایلند، بارون سوزن ریز انگلستان،سرمای استخوان سوز آشوییتش یا دونه های برف استکهلم میده. همش بستگی به این داره که توی کدوم کتاب غرق بشم. گاهی مجبورم به خودم بگم هی گولو به اون آقای مامور قطار اخم نکن اون افسر اس اس نیست. یا اون خانواده که ساک دستشونه مهاجر غیرقانونی نیستند. گولو ما زنده ایم و داخائو الان خالیه.گولو گولو گولو... و خدا میدونه چقدر کیف داره آدم بتونه به این راحتی توی زمان و مکان سفر کنه. برام یه نعمته. نعمتی که این روزها خیلی شکرگزارش هستم.

اینا جهان های  دو ماه اخیرم هستند:

- جنگ چهره زنانه ندارد، سوتلانا الکسویچ

- مردم مشوش، فردریک بکمن

-جز از کل، استیو تولتز (اصلا به نظرم جذاب نیومد)

-ما در برابر شما، فردریک بکمن

- کتابدار آشویتس، آنتونیو ایتوروبه

- در یک جنگل تاریک تاریک، روث ور

- شهر خرس، فردریک بکمن

-من نجود هستم

- سیر عشق ، آلن دوباتن

-زندگی تاب آورانه،برنه بروان

- آخرین دختر، نادیا مراد

- مغازه خودکشی ،ژان تولی

- راهنمای کهکشان برای اتواستاپ زن ها، داگلاس آدامز