دلتنگی قبل از باران

اتاقم را تمیز کردم و لباسهایم را تمیز کردم و دوستی هایم راتمیز کردم و  اینستاگرام را تمیز کردم و تلگرام را تمیز کردم و کانتکت های موبایل را تمیز کردم و وبلاگ را تمیز کردم و مانده مهم ترین قسمت: افکارم را تمیز کنم، آدمهای اضافه را دور بریزم و چقدر سخت است این مرحله آخر...

از هفته ی گذشته مهمان  بامزه و پر سر و صدایی داشتیم: خسرو! یک کاسکوی پرحرف و بامزه و شیطان. حیف که فعلاً اوضاع خانه چندان مساعد نیست و خسروخان از دیروز  مهمان خانه دوست جان شده ولی هر چه از مزه ی این موجود بگویم کم است. صد البته توجه زیاد می طلبد و مدام درحال کثیف کاری و ورجه ورجه است اما شکردهانی اش بی مثال و اداهایش بی مانند است.

ما فامیل کوچک و کم جمعیتی هستیم. تمام خانواده مادری روی هم بیست نفریم که چهار نفرشان هم در ینگه دنیا زندگی میکنند. چند وقتی است پزشک برای یکی از همین عزیزان اندک من تشخیص بیماری داده و حال و هوای فامیل غمگین و تیره است. دستمان به دعاست و دلمان گرم به امید. هر چه باشد خدا از غمهایمان بزرگتر است.

دوست دارم یک پست راجع به آنچه واقعا هستیم و آنچه دوست داریم باشیم بنویسم.

 پ.ن: دوران قشنگی برای ایران نیست. اما فردا همیشه روز بهتری است.